من پذیرفتم شکست خویش را

پندهای عقل دور اندیش را

من پذیرفتم که عشق افسانه است

این دل درد آشنا دیوانه است

می روم شاید فراموشت کنم

با فراموشی هم آغوشت کنم

می روم از رفتنم دل شاد باش

از عذاب دیدنم آزاد باش

گرچه تو تنهاتراز ما می روی

آرزو دارم ولی عاشق شوی

آرزو دارم بفهمی درد را

تلخی برخوردهای سرد را.

گفتمش آغاز درد عشق چیست؟گفت آغازش سراسر بندگیست گفتمش پایان آن را هم بگو گفت پایانش همه شرمندگیست گفتمش درمان دردم را بگو گفت درمانی ندارد بی دواست گفتمش یک اندکی تسکین آن گفت تسکینش همه سوز و فناست.

خداوندا......

پروردگارا :

از عشق امروزمان چيزي براي فردايمان باقي بگذار....

به اندازه يك نگاه...

به اندازه يك لبخند....

تا به ياد داشته باشيم كه روزي عاشق هم بوديم

خیانت قصه تلخی است اما از که می نالم 

                                              خودم پرورده بودم در حواریون یهودا را 

نسیم وصل وقتی بوی گل می داد حس کردم 

                                            که این دیوانه پرپر می کند یک روز گل ها را 

خیانت غیرت عشق است وقتی وصل ممکن نیست 

                                              نباید بی وفایی دید نیرنگ زلیخا را 

کسی را تاب دیدار سر زلف پریشان نیست 

                                             چرا آشفته می خواهی خدایا خاطر ما را 

نمی دانم چه افسونی گریبان گیر مجنون است 

                                             که وحشی می کند چشمانش آهوان صحرا را 

چه خواهد کرد با ما عشق پرسیدیم و خندیدی 

                                            فقط با پاسخت پیچیده‌تر کردی معما را 

یکی نبود هنوزم نیست

کـــــوچ پرندگـــــــــــان

عاشقانه هایم را سرودم

و تو هرگز نخواندی و نخواهی خواند...

اینجا شب من طولانی است...

باور کرده ام دیگر بی تو حتی آسمان هم آبی نیست...

به سلامتیش......

آهای ِ روزگار !!

   به جا نمیارمت؟؟؟؟

---

آدمها تنها که نباشند می روند.....

تنها که میشوند بر میگردند....

وقتی که بر گشتند تنها لایق یک جمله اند:

به جا نمیارمت؟؟؟؟